بحار الأنوار (ط – بیروت) ؛ ج۷ ؛ ص۲۶۲
۱۳- ما، الأمالی للشیخ الطوسی الْمُفِیدُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنِ الْقَاشَانِیِّ عَنِ الْأَصْفَهَانِیِّ عَنِ الْمِنْقَرِیِّ عَنِ ابْنِ عُیَیْنَهَ
قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ
مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ لِلَّهِ عَلَیْهِ حُجَّهٌ
إِمَّا فِی ذَنْبٍ اقْتَرَفَهُ
وَ إِمَّا فِی نِعْمَهٍ قَصَّرَ عَنْ شُکْرِهَا.[۱]
امام صادق ع میفرماید : هیچ کسی نیست مگراینکه خدا علیه او دلیلی دارد
(یعنی ما بخاطر دوچیز همیشه بدهکارخداهستیم)
یا گناهی مرتکب شده ویا درشکرگذاری نعمتی کوتاهی کرده است
(به اعمال خودمان مغرور نشویم وبدانیم انکه علیه ما دلیل دارد خودش قاضی روز جزا است فقط باید به رافت وکرمش امیدواربود وبس)
[۱] مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار (ط – بیروت) – بیروت، چاپ: دوم، ۱۴۰۳ ق.