حقیر سراپاتقصیر درمحضرحق شیفته این آیه کریمه قرآنم که بسیارجذاب ودلبری دارد وامیدم از حضرتش این است که روز واپسین با این آیه کریمه با بنده گانش تعامل نماید :
۱= بسم الله الرحمن الرحیم یعنی بنام خداوند بسیاربخشنده وبسیارمهربان واینکه خداوندمتعال برای خود این دو صفت (الرحمن الرحیم)را اورده وازدیگراوصاف خود صرف نظرکرده نشان میدهد که اصل برای حضرتش مهربانی وبخشندگی است
همانگونه که ازسوره انعام آیه ۱۲هم این مسئله فهمیده میشود وبرای همین بندگان باید به او امیدوارباشندورجایشان به حضرتش بیشترازخوفشان ازاوباشد
۲= والاترین ایه قران وپرتکرارترین ایه قران بسم الله الرحمن الرحیم است وازتکراراین ایه فهمیده میشود که خداوند متعال این ایه را بیشتر دوست میدارد
۳= ارزشمندترین شروع برای ابتدای تمام سوره ها به جزیک سوره ازنظر خداوند متعال بسم الله الرحمن الرحیم است زیرا اگرچیزی ارزشمندترازان بود همان راخداوند متعال می اورد
۴= خداوند سوره توبه رابا بسم الله الرحمن الرحیم شروع نکرده چون اعلام برائت وجنگ به مشرکان ودشمنان خدا ورسول است وچون با مفهوم بخشندگی ومهربانی درتضاداست ازاودن بسم الله الرحمن الرحیم خود داری کرده است
۵=خداوندمتعال قصد واراده اش براین تعلق نگرفت ونمی خواست درعالم مطرح شود که قران اخرین کتاب ودستورالعمل برای بشریت صدوچهارده سوره داردولی خداوند صدو سیزده بارخود را به بسم الله الرحمن الرحیم ستوده است برای همین درسوره نمل خداوند جبران ان عدم شروع به بسمله رادرسوره توبه بااوردن یک بسم الله الرحمن الرحیم دیگر به نقل ازنامه حضرت سلیمان به بلقیس تلافی کرده تا همه بگویند درکتاب اخر خداوند متعال صدوچهارده سوره دارد واگرچه که یک سوره هم بسم الله الرحمن الرحیم ندارد ولی همانند تعداد سوره ها صدوچهارده بسم الله الرحمن الرحیم درقران توسط حضرت حق ذکر شده است واین یعنی انجاهم که خداوند متعال خود را به بسم الله الرحمن الرحیم (سوره توبه) متصف نکرده ولی باز هم خدا خودرا متصف به بسم الله الرحمن الرحیم باتکراردرسوره نمل نموده است
۶= ذکر بسم الله الرحمن الرحیم بسیار باعظمت است واین از توجه خدا وند متعال به این ایه فهمیده میشود وبرای برآورده شدن حاجات این ذکربسیارموثرومفیداست
برادران وخواهران گرامی تامیتوانید ودرهمه اوقات ودرخلوت ودرمیان جمع بگویید
بسم الله الرحمن الرحیم
بگذارید همه شما را به بلندگفتن این عبارت شریف بشناسند
امام زین العابدین(علیه السلام) در فضیلت “بسم الله الرحمن الرحیم ” می‌فرماید:
“ان الله قد فضل محمدا به فاتحه الکتاب علی جمیع النبیین ما اعطاها احدا قبله الا ما اعطی سلیمان بن داود من بسم الله الرحمن الرحیم فرآها اشرف من جمیع ممالکه کل‌ها التی اعطیها فقال یا رب ما اشرف‌ها من کلمات ان‌ها لآثر من جمیع ممالکی التی وهبتها لی قال الله تعالی یا سلیمان و کیف لاتکون کذلک و ما من عبد و لا امه سمانی بها الا اوجبت له من الثواب الف ضعف ما اوجبت لمن تصدق بالف ضعف ممالک یا سلیمان هذه سبع ما اهبه لمحمد سیدالنبیین تمام فاتحه الکتاب الی آخرها؛
خداوند با سوره فاتحه ا لکتاب، پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) را بر تمام پیامبران برتری بخشید؛ به گونه ای که به احدی قبل از ایشان، این سوره را اعطا نکرده بود؛ مگر آنچه که به سلیمان بن داود عطا کرد که همان بسم الله الرحمن الرحیم است. وی این جمله را بالاتر از تمام سرزمین‌هایی که به او ارزانی شده بود، می‌دانست پس گفت: پروردگارا! چه کلمات عالی و شریفی است. این جمله از تمام سرزمین‌هایم که به من بخشیدی گرامی‌تر است. خداوند متعال فرمود: ای سلیمان! چگونه چنین نباشد درحالی که هیچ مرد و زنی نیست که مرا با این جمله بخواند مگر آن که هزار برابر ثوابی برای او مقرر می‌کنم که برای کسی که هزار برابر سرزمین‌های تو را صدقه میدهد، مقرر می‌نمایم. ای سلیمان! این جمله یک هفتم آن چیزی است که به محمد(صلی الله علیه وآله) سید پیامبران بخشیدم که همانا تمام فاتحه الکتاب است. ”